اردیبهشت 93

باغ ایرانی یه پارک کوچولو ولی واقعا زیبا تو ده ونکه یه باغ که تو فروردین و اردیبهشت پر از گلهای لاله فوق العاده زیباست .

من و رایان با سمانه جون و محمد رهام دوست صمیمی رایان با هم رفتیم و یه روز خیلی خوب رو گذروندیم .

بچه ها کلی با هم بدو بدو کردن ناهار خوردیم یا چند تا بچه دیگه آشنا شدن و هم صحبت . قسمت زمین بازی رفتن و حسابی بازی کردن .

یه روز دیگه تو همون ماه با مامانهای بهمن 89 قرار داشتیم یکی از دوستامون از سسندج اومده بود و بهانه قرارمون اون بود.

یه دوست مهربون که من اولین بار بود میدیدمش .

ما نیم ساعت آخر بهشون رسیدیم با مهربان همسر و رایان پیششون بودیم و برگشتیم .

متاسفانه عکس ندارم نمیدونم چرا.

یه روز تو همین ماه اردیبهشت یه سری هم به باغ دوستمون زدیم .

رایان خیلی روابطش با بچه ها خوب شده و بدون دخالت من میتونه با دوستاش خوب باشه و بازی کنه

رایان و میلاد

نمیدونین چه پسر زرنگ و باهوشیه وقتی بچه رو رها کنی توی یه باغ بزرگ خیلی خیلی قوی و مستقل بار میاد .

از دالان باغ تاریک چنان خونسرد و راحت میرفت که من وقتی رفتم دنبالش تا دیدم یکمی تاریک شد سریع از ترس برگشتم  ولی رایان دید که اون میره پشت

سرش رفت در حالیکه که رایان هم از تاریکی میترسه ولی از شجاعت میلاد شجاع شده بود.

میلاد فکر میکنم یه سال از رایان بزرگتر باشه ولی با دوچرخه بین باغ که کلی چاله چوله داره به راحتی دوچرخه سواری میکنه و وقتی هم میافته زمین چنان جیغی از سمت میشنوه که فکر نکنم تا حالا از پدر و مادرش شنیده باشه .

بدترین اتفاق این ماه این بود که خونه مامانم بودیم یهو رایان صبح با حالت تهوع از خواب بیدار شد دوباره خوابید و با حالت تهوع بیدار شد تا غروب که تبش هم شروع شد

همون موقع رضا هم حالش بد شد و فهمیدیم هر دو ویروسی شدند.

چند روز پیشش حس کردیم رایان سرما خورده روز تعطیلی بود بردیمش بیمارستان طبی کودکان اونجا خیلی مریض زیاد بود اتفاقا من خیلی نگران هم شدم که الان ویروسی نشیم .

رایان هم علایم سرماخوردگیش خیلی خیلی کم بود اشتباه کردیم بردیمش دکترش هم گفت چیزیش نیست اگه تب کرد استامینوفن بدین همین.

چند روز بعدش دقیقا این اتفاق افتاد.

شب برگشتیم خونه تب رایان رفت بالا ولی کنترلش کردیم بی جون بی جون شده بود اصلا از جاش بلند نمیشد هیچی هم نمیخورد تا یانکه آخر شب دیدیم تبش داره به 40 درجه میرسه رضا خیلی خیلی استرسیه و استرس بیشتری به من میده . وقتی دیدم بی قراره و تو این شرایط نمیتونه به من آرامش بده بدتر استرس منو زیاد میکنه گفتم پاشو ببریمش بیمارستان .

اول رفتیم بیمارستان طبی دیدیم وحشتناک شلوغه و یکی دو ساعت طول میکشه تا نوبتمون بشه .

رفتیم بیمارستان آتیه خلوت بود سریع دکتر دیدیش و گفت نگران نباشین گفت بستریش کنیم گفتم نه فقط تنبش رو پایین بیاریم و سرم بزنیم اگه روبراه نشد بستری کنیم.

بیمارستانها متاسفانه الکی الکی بچه ها رو بستری میکنن هم خیلی آزمایشها میکنن که بدن بچه الکی سوراخ سوراخ میشه و هم اینکه هزینه زیادی رو گردنمون میوفته.

خلاصه که بردمیش توی یه محیط کاملا آروم و خوب و چون کسی نبود آرامش داشتیم بعدش یه بچه دیگه اومد که خیلی غر میزد و گریه زاری می کرد .

رایان ولی خیلی مظلوم خواب بود با دستمال مرطوب تبش رو اول آوردم پایین . چیزی که نمیدونستم این بود که دستمال مرطوب رو باید جاهایی بزارم که خون بیشتری در جریانه مثه زیر بغل کشاله ران و پاها .

بعد براش سرم زدن آروم آروم تبش اومد پایین یه آزمایش ادرار هم گرفتن . نزدیکهای صبح اسهال کردنش شروع شد و این نشونه خوبی بود چون ویروس دارشت دفع میشد .

به محض اینکه سرم گرفت شروع شد معلوم بود آب بدنش خیلی کم شده بود .

دیگه صبح ساعت 7 مرخصش کردن اومدیم خونه و خوابیدیم .

شبش دیگه تب نداشت و فرداش دیگه تونست بیدار باشه و بازی کنه .

اون چند ساعت تو بیمارستان اگه اشتباه نکنم ندیکه 200 تومن هزینه کردیم ولی در آرامش کامل تب بچه مون رو کنترل کردیم .

کاش یه روزی همه پدر مادرها بتونن تو شرایط سخت بچه داری از این امکانات استفاده کنن.

این اسباب بازی رو مامانم واسه رایان همون روز گرفت که روحیه اش خوب باشه .

بعد از خوب شدنش حسابی به غذا خوردن افتاد و روبراه شد.

به امید روزهایی که فقط سلامتی باشه که آرامش بزرگ تو سلامتیه آمین .